Goed bedoelde adviezen leiden soms tot ongewenste resultaten
en goede gesprekken leiden vaak tot nieuwe inzichten.

Hoe verleidelijk het ook is om advies te geven, iedereen verdient de tijd en ruimte om zonder richting en zonder oordeel zelf te ontdekken en te leren.
Als kind had ik, net als veel andere kinderen, te maken met pesten en schelden. Vaak reageerde ik door te zeggen: ‘wat je zegt, ben je zelf’, uit onmacht of angst voor de gevolgen als ik tegen het pestgedrag in zou gaan. Misschien ook omdat ik toen intuïtief al voelde dat terug schelden niets zou veranderen.
Inzicht
Soms leiden dingen die in je jeugd ogenschijnlijk toevallig lijken te gebeuren, later tot nieuwe inzichten. Dit overkwam mij tijdens een recent gesprek met iemand die ik al geruime tijd niet gesproken had. We bespraken overeenkomsten in ons werk, onze hobby’s en privéleven, en ontdekten dat we meer gemeen hadden dan we dachten. Omdat ik deze persoon al vele jaren ken en respecteer om zie hoe hij met persoonlijk leed omgaat, bleef dit gesprek bij mij hangen.
Stemmetje
Vanochtend werd ik wakker met een stemmetje in mijn hoofd dat riep: ‘wat je zegt, wil je zelf’. Slechts één woord verschil met het zinnetje dat ik als kind vaak gebruikte als reactie op pesterijen en schelden. Toen ik hier vandaag meer aandacht aan gaf, realiseerde ik me dat er maar een minimaal verschil is tussen wat kinderen elkaar toewensen bij pesten en wat volwassenen elkaar gunnen als ze elkaar willen helpen. Het pestende kind voelt zich, ook al is het maar heel even, superieur door een ander kind te pesten. Over de gevolgen voor het gepeste kind wordt niet nagedacht. Als ik, goed bedoeld, iemand adviseer om op basis van mijn ervaringen dingen anders te doen, zonder over de potentiële gevolgen na te denken, creëer ik eigenlijk onbedoeld ook een mate van superioriteit. In beide gevallen is de kans dat de ander het gedrag aan gaat passen aanwezig. De scheidslijn tussen adviseren en pesten wordt dan opeens wel heel dun. Een interessante en verrassende conclusie waar ik als coach en consultant de humor wel van kan inzien.
Flashback
Terug naar mijn gesprek eerder deze week. Plots viel het spreekwoordelijke kwartje. Was de zin waarmee ik vanochtend wakker geworden ben, in mijn hoofd blijven hangen omdat we graag mensen in onze omgeving wilden veranderen? Werd ik daar door alle persoonlijke overeenkomsten, fijntjes aan herinnerd of was er iets anders dat me raakte? De centrale vraag is daarom of we met onze adviezen andere mensen wel voldoende ruimte en veiligheid geven om te zeggen wat ze misschien zouden willen zeggen of adviseren we ze dingen te doen omdat we ze graag in een bepaalde richting willen sturen?
Cadeau
Wat ik telkens opnieuw leer, is dat elk gesprek kansen biedt om te groeien. Of het nu om pesten, adviseren of coachen gaat, als je er voor open staat kun je uit elk gesprek iets moois halen. Daarom zie ik het pesten uit mijn jeugd tegenwoordig als een geschenk. Ik heb er veel van geleerd ook al kwam dat besef pas veel later, net als het besef van alle belemmeringen die ik voor mezelf gecreerd had door het pesten. Hoe verleidelijk het ook is om advies te geven, iedereen verdient de tijd en ruimte om zonder richting en zonder oordeel zelf te ontdekken en te leren.
En als me gevraagd wordt advies te geven, zal ik eerst dat ene zinnetje herhalen waarmee ik vanochtend wakker werd.
Comments